استفاده از ورید نافی انسانی بعنوان کانال راهنمای عصب در رژنراسیون عصب سیاتیک موش صحرایی

زمینه و هدف: آسیب اعصاب محیطی شایع است. اگر چه اتوگرافت عصب هنوز هم بعنوان روش استاندارد طلایی برای ترمیم شکاف ناشی از آسیب های اعصاب محیطی می باشد، اما زیان هایی دارد. از ورید نافی انسان برای باز سازی عروق استفاده می شود. هدف از انجام این مطالعه مقایسه ارزیابی نتایج ترمیم عصب از طریق ورید نافی با اتوگرافت است. مواد و روش کار: در این مطالعه از 30 سر موش صحرایی نر استفاده شد. موش ها به سه گروه شم جراحی، ورید نافی و اتوگرافت تقسیم شدند. در گروه های ورید نافی و اتوگرافت، یک سانتی متر از عصب سیاتیک برداشته شد، سپس شکاف ایجاد شده توسط ورید نافی یا اتوگرافت عصب ترمیم شد. رژنراسیون عصب در روزهای 28 و 90 پس از ترمیم توسط شاخص فعالیت عصب سیاتیک (SFI)، الکتروفیزیولوژی و هیستولوژی و ایمنوهیستوشیمی مورد ارزیابی قرار گرفت. یافته ها: در روز های 60 و 90 پس از جراحی، میانگین SFI در گروه اتوگرافت بیشتر از گروه ورید نافی بود اما اختلاف معنی دار نبود (05/0). نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان می دهد که با توجه به اثرات مثبت ورید نافی ممکن است برای درمان ضایعات عصب محیطی مفید باشد. واژه های کلیدی : رژنراسیون، عصب سیاتیک، ورید نافی انسانی، کانال راهنمای عصب، موش صحرایی